याला जीवन ऐसे नाव.. (उत्तररार्ध)

रंगे बे रंगी  आयुष्याची  सकाळ  सौम्य  लाल  रंगाने  होते,  मग  प्रखर  पिवळा  आणि  मग  सौम्य  केशरी - निळा -जांभळा  आणि  

मग  काळा  कुट्ट  आणि  परत  स्वछ  पांढरा.

सदफुलीला  पाच  पाकळ्या , आपल्या  हाताला  पाच  बोट , पांडवही  पाचच  आणि  आयुष्याचे  भागही  पाचच  - 

पहिला  लहानपणीचा ; रांगण्याचा  - पडण्याचा - उठण्याचा - चालण्याचा - पळायचा आणि  परत जोरात  पळत  जाताना  पडण्याचा .

दुसरा  भाग  कळतेपणाचा ; शाळेत  जायचा - अभ्यास  करण्याचा - मनसोक्त  आई   ओरडू पर्यंत खेळण्याचा - बाल्कनी तून  उडी  मारून  गुपचूप  बाहेर  जाण्याचा -संध्याकाळी  शुभम करोति म्हणण्याचा - शनिवारी  आणि  रविवारी  उशिरापर्यंत  दूरदर्शन  चे  पिक्चर बघण्याचा - स्कॉलर शिप ,elementary intermediate,MTS च्या  परीक्षा  देण्याचा - खूप  खूप  खेळण्याचा. 

तिसरा  भाग  - मऊ  मऊ  लसलशीत  तरुणाईचा  - पावसात  नाचण्याचा , फुलपाखरामागे  उडण्याचा , हवेसोबत  धावण्याचा   -  कॉलेज मध्ये  बँक करण्याचा  आणि  हुंदडण्याचा  - आकांक्षा , जगण्याची  तत्व , माझी  मत , माझी  जागा , माझी  किंमत ; या  सर्व  गोष्टी  शोधण्याचा  - थोडी  हुल्लडबाजी  करण्याचा  - चोरून  प्रेम  करण्याचा  - दोस्तीचे  वायदे  करण्याचा  - भुतांच्या  गोष्टी  सांगायचा - प्लांचीट  करण्याचा  - PL मध्ये  खूप  अभ्यास  आणि  लॉन  मध्ये  जावून  गोंधळ  घालण्याचा  - आपसूक  जॉब  साठी  स्ट्रगल  करण्याच्या  तयारीचा  - जॉब  करण्याचा  - उंच  उंच  शिखर  गाठण्याचा  - बोटांमध्ये  बोटे  अडकवून  हातात  हात  घालून  कोणाच्यातरी  मंद  स्मितामध्ये  बुडण्याचा   - हळुवार  पणे  कोणाला  तरी  आपले  अर्धे  आयुष्य  देण्याचा  आणि  त्या  कोणालातरी  आपला  जीवांसाठी  बनवण्याचा  - खूप  खूप  गप्पांचा  

चौथा भाग  आपल्या  मुलांचा  - देत  देत  राहण्याचा  - दुडू  दुडू  धावणाऱ्या  पावालान्च्यामागे  आपली  मोडकी पावले  शोधण्याचा  - त्यांच्या  परीक्षेचा , आणि  आपल्यासुद्धा   - त्यांच्या  कलाकलाने  वाढणाऱ्या  गुणांचा  आणि  अवगुणांचा  - आपल्या  मुलाला  बघून  आई  ला  आठवण्याचा   - खूप  खूप  समजून  घेण्याचा 

पाचवा  आणि  शेवटचा  भाग  - फक्त  आणि  फक्त  जाणीवेचा  - शेवटच्या  स्टेशनाकडे  निघण्याचा - राहिलेलं , उरलेलं  सुरलेल  मीचमीच्या  डोळ्यांना  दिसेल  तेवढे  पहात  राहण्याचा  - ऐकू  न  येताही  ऐकण्याचा  - तोच  खरा  काल  सर्व  आयुष्य  उमगण्याचा  - आणि  सर्व  सोडून  निघून  जायचा.

पहिल्या  भागात  फक्त  घेणे  घेणे  घेणे 

दुसऱ्या भागात  शिकणे  शिकणे  शिकणे 

तिसऱ्या भागात  देणे  देणे  देणे 

चौथ्या  भागात  शिकवणे  शिकवणे  शिकवणे 

पाचव्या  भागात  सर्व  देण्याघेण्याचा , शिकण्या - शिकवण्याचा  हिशोब  मांडणे .

काळ्या  रात्रीच्या  अंधारात  जेवा  आपण  चाचपडत  असतो , आपल्याला  वाटते  दिसत  नाहीये  तर  चष्मा  लावून  बघू  मग  आपण  

चष्मा  लावतो  तरीही  दिसत  नाही  मग  वाटत  आपला  नशीबच  खोट. आपल्याला  काहीच  मिळत  नाही . आणि  थकून  आपण  झोपून  जातो  किवा  आपले  डोळे  मिटून  घेतो  आणि  ती  असते  दिवसाची  शेवटची  प्रहर. आपण  गाढ  झोपेत  असतो  आणि  सकाळ  होते. आनंदाची - प्रकाशाची. पण  आपण  डोळे  मिटलेले  असतात  आपल्याला  तो  प्रकाश  दिसतच  नाही . मग  दुपार  होते . आणि  आपण  डोळे  उघडतो . प्रखर  प्रकाशाने  डोळे  दिपून  जातात , उठेपर्यंत  उशीर  झालेला  असतो  म्हणून  आपण  वैतागतो . आता  हे   करू  कि  ते  करू  कळत  नाही . सर्व  कामं  अर्धी  अर्धी  करून  टाकतो . मग  आपल्याला  वाटत  आपण  थकलो  जरा  विश्रांती  घेवू , तेव्हा   

संध्याकाळची  चाहूल  लागते . क्षण  दोन  क्षण  विश्रांती  घेवून  आपण  परत  कामाला  सुरुवात  करतो. आपली  गाडी  जरा  रुळावर  यायला  लागते  न  लागते  तोच रात्र  व्हायला  चालू  होते . गडबडीत  गडबडीत  आपण  कामं  करायची  ठरवतो , पण  अंधार  होतोच . आणि  परत  सकाळची  वाट  न  बघता  आपल्याला  दिसत  नाही  वाटून  आपण  चष्मा  शोधायला  फिरतो. आणि  चक्र  पुन्हा  सुरु  होते. अंधाराचे  आणि  प्रकाशाचे. 

प्रत्येकाला  आपल्या  समोरचा  डोंगर  मोठा  वाटतो , आणि  शिखरावर  पोचायची  वाट  खूप  अडचणीची  आणि  जंगलातून  जाणारी  वाटते. पण  त्या  झाडीतून  जाताना  बागडणारी  फुलपाखर, दिसणारे मोर, घाबरवणारे वाघ - सिंह , वाचवणारा  शिकारी , जंगली  सुंदर  फुले  हे  सर्व  आहे  याचा  विचारच  करत  नाही  आपण. मला  नेहमी  वाटायचं  कि  मी  जे  भोगते  आहे - ते  कोणीच  भोगले  नसेल. पण  खर  तर  तेच  होत  मी  जे  भोगले  ते  कोणी  कसे  भोगेल  - बाकीचे  त्यांचे  त्यांचे  भोग  भोगतील  न , माझे  भोग  का  भोगतील. आणि  खर  तर  शिखरावर  पोचाण्यापेक्षा तिथपर्यंत  जाण्याचा  आनंद  मोठा आहे.

आणि  प्रत्येकाला  मोठा  वाटेल  असाच  डोंगर  मिळतो.